Μεγάλιθοι, Μεσοποταμία Και Αρχαία Αίγυπτος
01 Μαΐου 2023
H «προϊστορία» χρονολογείται μεταξύ 35.000 π.Χ. και 3.000 π.Χ. στη Μέση Ανατολή (2000 π.Χ. στη Δυτική Ευρώπη). Οι αρχαίοι οικοδόμοι είχαν βαθιά κατανόηση των ανθρώπινων αντιδράσεων στις περιβαλλοντικές συνθήκες και τις φυσικές ανάγκες. Αρχικά, οικογένειες και φυλές ζούσαν μαζί σε καλύβες καλυμμένες με δέρμα και οστικές δομές. Χιλιάδες χρόνια αργότερα, οι ανθρώπινοι οικισμοί εξελίχθηκαν σε οχυρωμένες μορφές με τοίχους από τούβλα λάσπης που περιέβαλαν ορθογώνιους όγκους με ανοίγματα για αερισμό και ηλιακό φως. Παρακάτω θα βρείτε μια σύντομη αναδρομή στη Μεγαλιθική εποχή, στον πολιτισμό της Μεσοποταμίας και της Αρχαίας Αιγύπτου.
Μεγάλιθοι
Στους αρχαίους δυτικοευρωπαϊκούς πολιτισμούς (γύρω στο 4200 π.Χ.), οι μεγάλιθοι θεωρούνταν σημαντικές αρχιτεκτονικές, αστρονομικές και κοινοτικές καινοτομίες. Οι Μεγάλιθοι, το όνομα των οποίων φανερώνει την ουσιαστική μορφή τους «μεγάλη πέτρα», χρησιμοποιήθηκαν ως τάφοι, ουράνια παρατηρητήρια, καταφύγιο και εδαφικά ορόσημα. Πολλά μεγαλιθικά λείψανα μπορούν ακόμα να βρεθούν σε όλη την Ιρλανδία, τη Σκωτία και την Αγγλία, αλλά ίσως η πιο διακεκριμένη κατασκευή είναι το Στόουνχεντζ του Σάλσμπερι.
Μεσοποταμία
Ανάμεσα στους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη (που βρίσκονται στο σημερινό Ιράκ και Ιράν) βρίσκεται μια εύφορη γη που ονομάζεται Μεσοποταμία. Οι Σουμέριοι, που λέγεται ότι ήταν ο πρώτος καταγεγραμμένος πολιτισμός στη Γη (γύρω στο 4000 π.Χ.), ζούσαν σε αυτή τη γη και εκμεταλλεύονταν τα ποτάμια της. Στην καρδιά των «πόλεων» τους, οι Σουμέριοι έχτισαν μεγαλοπρεπείς ναούς από τούβλα στεγνωμένα στον ήλιο, όπως ο Λευκός Ναός του Ουρούκ. Κατά τη Νεοσουμεριακή περίοδο (περίπου 2150-2000 π.Χ.), οι μορφές των ναών αναπτύχθηκαν περαιτέρω και ανυψώθηκαν σε έναν κλιμακωτό λόφο, γνωστό ως Ζιγκουράτ, με στόχο να είναι «πιο κοντά στον Θεό». Όσο για τον απλό πληθυσμό, ζούσαν σε μικρά σπίτια γύρω από αυλές σε πυκνοκατοικημένες γειτονιές. Μερικές δεκαετίες αργότερα (γύρω στο 1800 π.Χ.), οι Βαβυλώνιοι κατέλαβαν τη Μεσοποταμία και εισήγαγαν ορθογώνια γεωμετρικά σχέδια και αυλές. Το 539 π.Χ., η Περσική αυτοκρατορία ανέλαβε και συνδύασε τα αρχιτεκτονικά και διακοσμητικά στοιχεία όλων των εθνών που έχουν κατακτήσει σε ένα αρχιτεκτονικό στυλ, αργότερα γνωστό ως περσική αρχιτεκτονική.
Αρχαία Αίγυπτος
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν τις πυραμίδες ως σύμβολο σύνδεσης και εγγύτητας μεταξύ του θεού ήλιου και του ηγεμόνα, και επειδή αυτοί οι κυβερνήτες είχαν μεγάλη σημασία, ήταν ζωτικής σημασίας να διατηρηθούν τα νεκρά σώματα και τα πνεύματά τους σε μόνιμους τάφους. Το Mastaba ήταν η παλαιότερη μορφή τάφων που χτίστηκαν από αρχαίους Αιγύπτιους. Η δομή που μοιάζει με μπλοκ με επίπεδη οροφή βρίσκεται πάνω από το έδαφος με έναν άξονα που συνδέεται με έναν ταφικό θάλαμο κάτω από αυτό. Στη συνέχεια διευρύνθηκε και αναπτύχθηκε για να δώσει μεγαλύτερη σημασία στον θαμμένο φαραώ μέσα σε αυτό, παράγοντας την πυραμίδα που γνωρίζουμε σήμερα. Στην αρχαία Αίγυπτο, το πρώτο μνημειακό πέτρινο οικοδόμημα ήταν το ταφικό συγκρότημα Saqqara, λίγο έξω από το Μέμφις, του οποίου η πυραμίδα είχε αναφορά στη βαθμιδωτή μορφή των δομών Ziggurat. Ο πιο γνωστός ταφικός ναός είναι αυτός που βρέθηκε στη Γκίζα, ο οποίος περιέχει τις τρεις πυραμίδες ή Khufu, Khafre και Menkaure και τη Σφίγγα της αρχαίας Αιγύπτου.
Το μεσαίο βασίλειο (περίπου 2040-1640 π.Χ.) παρήγαγε συνδυασμένους αξονικούς ναούς και θαλάμους τάφων με αίθουσες υποστυλίου. Όσον αφορά το Νέο Βασίλειο της αρχαίας Αιγύπτου, η ιεραρχία εξακολουθούσε να είναι πολύ σημαντική μέσω των υπερυψωμένων σκαλοπατιών, των περίτεχνων αναβαθμίδων και των κιονοστοιχιών, όπως φαίνεται στο Νεκροταφικό Ναό της Βασίλισσας Χατσεψούτ στο Deir-el-Bahari.
